Αποφθέγματα Γέροντος Γρηγορίου Δανιηλίδη (1932-2016)

 

Γέρων Γρηγόριος Δανιηλίδης – έργο Κ. Ξενόπουλου

…Έζησα την ζωήν αυτήν, επειδή αυτά που μου έλεγαν οι Γέροντες ήθελα να τα κάνω, και σε λίγο κλείνω εβδομήντα χρόνια στο Άγιον Όρος, και εάν πεθάνω εβδομήντα φορές, εάν έχω το δικαίωμα να αναστηθώ και να εκλέξω βίο, πάλι τον ίδιο βίο θα εκλέξω, πάλι την ίδια ζωή. Τόσο την αγάπησα, την ηράσθην δηλαδή πολύ την ζωή αυτή. Όχι ότι εκεί βέβαια περάσαμε ρόδινα, εκεί φάγαμε όλα τα βράχια για να φτιάξουμε αυτό που υπάρχει τώρα, το μονύδριο, το Ησυχαστήριο, αλλά όταν είναι κανείς εσωτερικός αναπαυμένος, δεν του φαίνονται αυτά δύσκολα καθόλου, με όλα προάγεται.

Πάσα πνοή αινεσάτω τον Κύριον

…Συνήθεια είναι σε όλους τους θεσμούς, όταν γίνεται εξοικείωσις, να πέφτει κανείς απο το ύψος του. Γι αυτό θα πρέπει με τι όρεξη, με τι επιθυμία ήρθαμε στο δρόμο αυτό στην τάξη αυτή, στο πολίτευμα αυτό, στην αγγελική αυτή ζωή, πως ξεκινήσαμε, με τι ζήλο, με τι προθυμία, με τι ανωτερότητα, αυτό να το έχουμε μέχρι τελευταίας αναπνοής.

εί τις θέλει πρώτος είναι, έσται πάντων έσχατος και πάντων διάκονος.

…Ο μοναχός προοδεύει όταν δύο τινά φυλάξει στη ζωή του, κάθε μέρα όταν ξημερώνει να λέμε στον εαυτό μας, «Πάτερ μήπως είναι η τελευταία σου μέρα σήμερα αυτή, είσαι έτοιμος, έχεις τα κατάστιχά σου καθαρά, τα έχεις ξοφλημένα όλα; Είσαι έτοιμος να πας να δώσεις λόγο στην άλλη ζωή, στο Θεό μπροστά;» … Αν θυμόμαστε την κόλαση, δε θα πέσουμε στην κόλαση.

…Όπως το έχω πει άλλοτε, η καλογερική είναι και πολύ εύκολη, πάρα πολύ εύκολη, εις τους θέλοντας, αλλά και πολύ δύσκολη εις τους μη θέλοντας. Όταν λες το ευλόγησον και το νάναι ευλογημένο, στο περιβάλλον σου, στο γέροντά σου, στη γερόντισσά σου, είναι όλα χαριτωμένα, και χωρίς να θέλεις χαίρεσαι και αγάλλεσαι και έχεις μέσα σου τη χάρη του Θεού. Αν όμως προβάλεις το αντίθετο, το εγώ δηλαδή, τότε ανατρέπονται όλα, και δεν μπορείς να βρεις άκρη, κι εσύ ταλαιπωρείσαι και στο μέρος που είσαι στους ανθρώπους που είσαι κι αυτούς τους αναστατώνεις και ταλαιπωρούνται. Ενώ όπως έχουμε εμείς το λεξιλόγιο το καλογερικό, «ευλόγησον και νάναι ευλογημένο» αυτές τις χαριτωμένες λέξεις αν τις λέμε, τότε όλα βαδίζουν θεάρεστα και σωστά. Όταν κάνουμε έτσι είναι εύκολη η ζωή.

Αινείτε αυτόν, πάντες οι άγγελοι Αυτού.

…Κάθε πράγμα που πολεμείται είναι απο τον Θεόν, άμα το σωστό δεν πολεμηθεί, δεν είναι σωστό.

…Ένα είναι το γεγονός, ότι εγκυμονούν απρόβλεπτες καταστάσεις και για να τις ξεπεράσουμε αυτό που πρέπει να έχουμε είναι μετάνοια και προσευχή, τίποτε άλλο. Διότι σαν έθνος και σαν άτομα φίλους δεν έχουμε, γειτόνους δεν έχουμε, είμεθα κρεμάμενοι επί ξύλου ξηρού, γι αυτό ένα που θα μας σώσει όπως έσωσε και τον Λωτ, είναι η μετάνοια και η καλή ζωή που θα έχουμε, αρρήτω τρόπω ο Θεός μπορεί να μας σώσει και να μας φυλάξει, και σαν άτομα και σαν σύνολο.

Επίσκεψη στον Μυλοπόταμο

17 Οκτωβρίου 2016. Επίσκεψη στο Κάθισμα του Αγίου Ευσταθίου στον Μυλοπόταμο. Το κελί βρίσκεται στην Βόρεια πλευρά του Αγίου Όρους μετά την Ιερά Μονή Ιβήρων με κατεύθυνση προς την Μεγίστη Λαύρα, εξάρτημα της οποίας είναι το κελί.

Ο παλαιός πύργος στέκει επιβλητικός στους καραβοκύρηδες και τους ψαράδες που περνούν από εκεί. Αντιγράφοντας από το εξαιρετικό site του Μυλοποτάμου: «Περισσότερα από χίλια χρόνια, από τον καιρό του Αγίου Αθανασίου, ο Μυλοπόταμος με τα σταφύλια των αμπελώνων του παράγει νάματα πολλαπλώς ευλογημένα, τόσον χάριν μεταλήψεως όσον και χάριν ευφράνσεως εν γένει. Στο θαυμαστό αυτό και άγιο τόπο εγκλιματίζονται και ευδοκιμούν ποικιλίες πολλές, με τον κόπο των ανθρώπινων χεριών. Τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του τόπου προείδε άλλωστε ο Άγιος Αθανάσιος, γι αυτό και όρισε, εκτός από αμπελώνας, ο Μυλοπόταμος να είναι και χώρος ανάπαυσης και ανασυγκρότησης των μοναχών.»

Ο αγιογράφος Κωνσταντίνος Ξενόπουλος με μια ομάδα που αποτελούνταν από τρεις Αυστριακούς πολιτικούς και έναν ομογενή της Γερμανίας που δραστηριοποιείται στην Φραγκφούρτη στον πολιτικό χώρο ήταν οι επισκέπτες του γέροντα Επιφάνιου τον Οκτώβρη. Απόλαυσαν την άψογη φιλοξενεία του γέροντος Επιφανίου και της συνοδείας του.

Οι ξένοι πολιτικοί ενθουσιασμένοι από την φιλοξενία, την τοποθεσία, την μαγειρική και την ποιότητα του Μυλοποταμινού οίνου, έκαναν την σκέψη να οργανώσουν κάτι πολύ σημαντικό: «Εβδομάδα Αγίου Όρους».

Η ομάδα παρακολούθησε τις ακολουθίες στον μικρό κατανυκτικό ναΐσκο και για κάποιους αυτό ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία! Το βράδυ ο ήχος των κυμάτων που ξεσπούσαν στα βράχια ακριβώς κάτω από το ησυχαστήριο θύμιζε στους επισκέπτες την κατάσταση της ψυχής που βρίσκει στο Άγιον Όρος ένα ασφαλές λιμάνι για να ξεκουραστεί.

Στο έργο που παρουσιάζεται εδώ, ο πατήρ Επιφάνιος έχει φιλοτεχνηθεί όπως είναι γνωστός στους περισσότερους, ως αρχιμάγειρας του Αγίου Όρους. Προτάσσει τα χέρια του που κρατούν τον ταβά με τα ψάρια και την πεντανόστιμη νηστίσιμη σάλτσα. Τα γελαστά, φωτεινά του μάτια μιλάνε για την αγάπη με την οποία προσφέρει όλα τα γεύματα που ετοιμάζει. Στο έξεργο στο πάνω και δεξί μέρος του έργου εικονίζεται ο Μυλοπόταμος, όπως τον βλέπει ο επισκέπτης απο την θάλασσα.

Με την άδεια του πινέλου

Με χρωματική παλέτα φυσικών αποχρώσεων ο γέροντας Παΐσιος γίνεται αμέσως αντιληπτός. Μια ζωγραφική σύνθεση με υπογραφή – κάτω, δεξιά, Κ. Ξενόπουλος – απαντά στους θεατές που στέκονται και την κοιτάζουν.

Ο Άρχοντας Αγιογράφος του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας παρουσίασε ένα νέο έργο που φέρει αγιορείτικη παράδοση, γνώση, ποιότητα αλλά και έκφραση του ανήσυχου πνεύματός του.

Το έργο αυτό μιλάει σε αυτούς που ακούνε αυτά που έχει να τους πει, να τους δείξει, ζωγραφίζοντας. Με στοιχεία κλασσικής ζωγραφικής δεμένα με λαϊκότροπη βυζαντινή – χαρακτηριστικό γνώρισμα του καλλιτέχνη – πρόκειται για έργο φιλοτεχνημένο με αυγοτέμπερα πάνω σε ξύλο.

Στα 30 χρόνια που ζει και εργάζεται εκτός του Αγίου Όρους όπου έζησε ως μαθητής και καθηγητής, ο Κωνσταντίνος Ξενόπουλος δεν σταματά να αναπαράγει στιγμές, βιώματα, εμπειρίες και ανησυχίες που σχετίζονται άμεσα με το Περιβόλι της Παναγίας.

Ο Άγιος Παΐσιος, πλέκει κομποσχοίνι έξω από το καλύβι που έφτιαξε ο ίδιος με απλά υλικά. Το καλύβι βρίσκεται δίπλα στο κελί των Αρχαγγέλων σε περιοχή της Ι.Μ. Ιβήρων.  Ο καλλιτέχνης επέλεξε να εικονίσει τον Άγιο σε πολύ μεγαλύτερη ηλικία απ’ αυτήν που είχε όταν ζούσε στο καλύβι αυτό. Η τέχνη όμως του το επιτρέπει. Όπως και του επιτρέπει να ονειρεύεται και να αναπολεί, να φτιάχνει με το πινέλο του φτερά και να πετά σε αγαπημένους τόπους και καταστάσεις.