ΟΥΡΑΝΟΥΠΟΛΗ

Οκτώβριος 1973…Στην Ουρανούπολη. Φάνταζε στο μικρό παιδικό μυαλό μου, ως μία πόλη που θα ήταν κτισμένη κάπου ψηλά.

…Με τακτοποίησαν σε ένα δωμάτιο του ξενώνα και στα διπλανά τακτοποιήθηκαν  ο τότε Μητροπολίτης Σιδηροκάστρου Ιωάννης και ο διευθυντής του ορφανοτροφείου Σιδηροκάστρου , όπου είχα την τιμή να είμαι οικότροφος… μέχρι την άφιξή μου στην Ουρανούπολη. Γιατί από την άλλη μέρα έμελλε να γίνω κάτοικος Αγίου Όρους.

Τι ήταν το Άγιον Όρος, δεν ήξερα. Δεν μπορούσα να δημιουργήσω εικόνες στη φαντασία μου. Ήμουν ένα παιδί που στο μυαλό μου είχα να γίνω ιερέας, ή καλύτερα όπως συνήθιζα να λέω, ήθελα να γίνω παπάς.

…  Ξαφνικά διέκρινα μέσα στην ομίχλη κάτι σαν…πύργο. Ναι, δεν έπεφτα έξω , πύργος μπροστά μας. Άρα (σκέφτηκα) πρέπει να είμαστε πολύ ψηλά…άλλωστε γιατί να την λένε ̎ Ουρανούπολη ̎ !

…   Γύρισε και με είδε με απορία και λέει :- «Δέσποτά μου, ο μικρός για το ΄Ορος είναι ;

-Ναι, τον πάμε στην Αθωνιάδα.

-Μα, έχει ένα μήνα σχεδόν που ξεκίνησαν τα σχολεία.

-Δεν πειράζει, έχουμε έρθει σε συνεννόηση με τον Σχολάρχη.

…Έμπαινε ο κόσμος μέσα στο πλοίο, πήρα κι εγώ την κουβέρτα μου κι ακολουθούσα πίσω από τον Μητροπολίτη. Ξαφνικά κάποιος με πιάνει από τον ώμο , τρομαγμένος γύρισα και είδα αυτόν που είπε ότι είναι ο καπετάνιος.

« Ψιτ, μικρέ, που πας μια σταλιά παιδί;» Πήρα μια τρομάρα, αλλά μου ήρθε και να του δώσω μια κλωτσιά… άκου να με πεί « μια σταλιά παιδί»! Βέβαια, όχι πως τώρα έχω και μεγάλη διαφορά από τότε, απλά δεν είμαι παιδί.

«Δικός μου είναι, καπετάνιε!»  γύρισε ο Μητροπολίτης και του είπε. Έτσι πέρασα μέσα , αλλά δεν μου έφυγε η τρομάρα που πήρα εξαιτίας του.

…Μετά από κάποια ώρα ταξιδιού, άρχισε να καθαρίζει κάπως ο ορίζοντας. Το λιγοστό φως της αυγής έκανε τους μαύρους κυματισμούς να αφρίζουν στο χτύπημα του πλοίου και να φαίνονται σα να δημιουργούσαν λευκά στεφάνια με ασπρολούλουδα.

 

(αποσπάσματα από αυτοβιογραφικό κείμενο)